Στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε τον κόσμο οι άνθρωποι πολύ συχνά χρησιμοποιούμε σύμβολα και μεταφορές. Ένα από τα πιο κλασσικά σύμβολα της ατομικότητας και της μοναχικότητας του ανθρώπου είναι το νησί.
Ο John Donne πέντε αιώνες πριν έγραφε: […]Kανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, πλήρες και αύταρκες. Κάθε άνθρωπος είναι τμήμα μιας ηπείρου, κομμάτι μιας στεριάς[…]
Δεν ξέρω αν κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί.
Είναι, νομίζω, αλήθεια πως ο έρωτας κι ο θάνατος μας βάζουν συχνά να αναλογιστούμε πόσο μοναχικό, πόσο προσωπικό είναι το μονοπάτι του καθενός μας.
Σκέφτομαι όμως τα νησιά μας, σκόρπιες σποράδες στο Αρχιπέλαγος, όπως αποκαλούσαν το Αιγαίο οι ξένοι περιηγητές των περασμένων αιώνων. Το καθένα με τους δικούς του διαφορετικούς ανθρώπους, το δικό του χαρακτήρα, τη δική του ιδιαίτερη φυσιογνωμία, τη δική του λαλιά.
Κι όμως, όλα τους τα αγκαλιάζουν, πότε στοργικά και πότε αγριεμένα, οι ίδιοι άνεμοι, η ίδια θάλασσα, ο ίδιος ήλιος. Όλα τους, στο βάθος, κρύβουν την ίδια ρευστή και ασίγαστη λάβα. Που μοιάζει με τον ψυχισμό του ανθρώπου.
Γιατί ενδόμυχα εκεί που φωλιάζει η αρχέγονη φλόγα της ζωής, οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν∙ έχουν τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ελπίδες… Αυτό το πύρινο και ρευστό υλικό είναι, θαρρώ, το κατεξοχήν αντικείμενο της μεγάλης τέχνης στους αιώνες. Και ανήκει στον κάθε τεχνίτη να το δαμάσει, να το τιθασεύσει με τον τρόπο του, να του δώσει μια μορφή, να δημιουργήσει δηλαδή, μέσα από τη δική του αλήθεια, την ομορφιά.
Ο John Donne πέντε αιώνες πριν έγραφε: […]Kανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, πλήρες και αύταρκες. Κάθε άνθρωπος είναι τμήμα μιας ηπείρου, κομμάτι μιας στεριάς[…]
Δεν ξέρω αν κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί.
Είναι, νομίζω, αλήθεια πως ο έρωτας κι ο θάνατος μας βάζουν συχνά να αναλογιστούμε πόσο μοναχικό, πόσο προσωπικό είναι το μονοπάτι του καθενός μας.
Σκέφτομαι όμως τα νησιά μας, σκόρπιες σποράδες στο Αρχιπέλαγος, όπως αποκαλούσαν το Αιγαίο οι ξένοι περιηγητές των περασμένων αιώνων. Το καθένα με τους δικούς του διαφορετικούς ανθρώπους, το δικό του χαρακτήρα, τη δική του ιδιαίτερη φυσιογνωμία, τη δική του λαλιά.
Κι όμως, όλα τους τα αγκαλιάζουν, πότε στοργικά και πότε αγριεμένα, οι ίδιοι άνεμοι, η ίδια θάλασσα, ο ίδιος ήλιος. Όλα τους, στο βάθος, κρύβουν την ίδια ρευστή και ασίγαστη λάβα. Που μοιάζει με τον ψυχισμό του ανθρώπου.
Γιατί ενδόμυχα εκεί που φωλιάζει η αρχέγονη φλόγα της ζωής, οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν∙ έχουν τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ελπίδες… Αυτό το πύρινο και ρευστό υλικό είναι, θαρρώ, το κατεξοχήν αντικείμενο της μεγάλης τέχνης στους αιώνες. Και ανήκει στον κάθε τεχνίτη να το δαμάσει, να το τιθασεύσει με τον τρόπο του, να του δώσει μια μορφή, να δημιουργήσει δηλαδή, μέσα από τη δική του αλήθεια, την ομορφιά.
Προσκαλείστε να γίνετε μέλη
της ομάδας "ΝΗΣΙΔΕΣ" στο facebook:
http://www.facebook.com/group.php?gid=121252591403&ref=mf
της ομάδας "ΝΗΣΙΔΕΣ" στο facebook:
http://www.facebook.com/group.php?gid=121252591403&ref=mf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου